Συνέντευξη στο Independent - 16/01/2014
-Μανώλη πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο σου βιβλίο από τις «Εκδόσεις Λυκόφως», με τίτλο: «Το δέντρο του Άραϋ. Κι ο θάνατος, το τέλος δεν είναι». Αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας. Εάν σου ζητούσα να περιγράψεις το θέμα του μυθιστορήματος, με λίγες λέξεις, τί θα έλεγες; Ο τίτλος της τριλογίας αφήνει αρκετά από τα χαρακτηριστικά της να φανερωθούν, ενώ κάποια άλλα επιτηδευμένα κρύβονται μέσα σε αυτόν. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα το οποίο θέλει να δώσει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα στον αναγνώστη, μέσα από μια ευφάνταστη ροή γεγονότων. Ξεκινώντας με τον χαρακτήρα να βιώνει την άγνωστη εμπειρία του θανάτου, παρακολουθούμε και καταλαβαίνουμε πως δεν πρόκειται για μια τόσο δυσάρεστη κατάσταση όσο θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι. Ειδικά το πρώτο βιβλίο, το οποίο έχει ως διακριτικό τίτλο «Συναίσθημα», αναλύει τα υπαρξιακά και φιλοσοφικά ερωτήματα που απορρέουν από τον θάνατο, μέσα από ένα ανάλαφρο πρίσμα, μέσα από τα συναισθήματα των χαρακτήρων του στη ζωή και τον θάνατο, εκεί που όλα είναι διάφανα και η ουσία της ψυχής ατόφια. Ενδιαφέρουσα, όμως, θεωρώ πως είναι και η σκοπιά μιας νεαρής Ελληνίδας, η οποία είχε την τύχη-ατυχία να πεθάνει και, για άγνωστους για την ίδια λόγους, να αναστηθεί ύστερα από μερικές ημέρες. Πώς είναι ο κόσμος μας άραγε για κάποιον που πήγε, είδε και επέστρεψε; Όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν τον άνθρωπο ριζικά και προς το καλύτερο, είναι η γνώμη μου. Η ιστορία θα συνεχίσει στο δεύτερο βιβλίο εξετάζοντας την έννοια της πίστης | και στο τρίτο αυτήν της φαντασίας – με τον αντίστοιχο δεύτερο τίτλο στο καθένα. Τρεις έννοιες κλειδιά για τον άνθρωπο – Συναίσθημα, Πίστη, Φαντασία –, που καθορίζονται και διαφαίνονται πιο εύκολα ως όντα δίχως σώμα, και που μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο στη συμπεριφορά και τη ζωή μας. Μπορούμε να μιλήσουμε για μια σύγχρονη αλληγορία; Ζούμε σε μία χώρα όπου η καθημερινότητα των ανθρώπων χρωματίζεται έντονα από το «μαύρο». Το «μαύρο» της απώλειας δικαιωμάτων, ονείρων και προοπτικής. Την ίδια βέβαια στιγμή, νέοι δημιουργοί σε όλα τα είδη της τέχνης ανοίγουν το βηματισμό τους, σπάνε τα καθιερωμένα, δοκιμάζουν νέα σχήματα, ανανεώνουν παλιότερα. Θέλω να πω, «κι ο θάνατος, τέλος δεν είναι» τελικά; Μπορούμε πολύ εύκολα να πούμε πως είναι μια αλληγορία, ναι. Κανένα σημαντικό στην ιστορία στοιχείο δεν υπάρχει απλά για τη ροή της ή τον εντυπωσιασμό. Επιθυμώντας να δημιουργήσω μια πολυδιάστατη πλοκή, και πιάνοντας ένα τόσο σοβαρό θέμα, έπρεπε να προσέξω πολύ καλά τι θα συμβόλιζε τι και με ποιον τρόπο θα αποκαλυπτόταν, έτσι ώστε να το κατανοήσει και να το ευχαριστηθεί και το κοινό που ζητά μερικές μέρες χαλαρής ανάγνωσης. Να αφήσει κάτι στον άνθρωπο που δεν διαβάζει πολύ αλλά και τον μέσο αναγνώστη. Και το μήνυμα που προσπαθεί να του περάσει, πέρα από όλα όσα ο ίδιος έχει ήδη μέσα του και θα ανακαλύψει, είναι πως τίποτε δεν έχει τέλος – ούτε αρχή. Ή, τουλάχιστον, πως κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή. Καλό είναι και αυτό για 'αρχή'... και ύστερα φτάνει και στο περισσότερο ζουμί, που θα τον γεμίσει με αυτοπεποίθηση και θέληση |
Τι κι αν διανύουμε μια 'οικονομική' κρίση; 'Πέθανε' το χθες, 'αρχίζουμε' με το σήμερα. Τι κι αν μας 'έκλεψαν' τα όνειρα; Φαντασία να έχουμε και γεννούμε άλλα. Πάντα μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο να τα πραγματοποιήσουμε, και αυτός είναι και ο νόμος της εξέλιξης. Αυτό είναι η ζωή – και ποιος μπορεί να μιλήσει με σιγουριά για το ύστερα; Μια ροή, ατέρμονη, με κάθε ψυχή να εξελίσσεται στις εποχές για να προσφέρει ό,τι έχει.
| |||||||
|
Δείτε τις κριτικές των
αναγνωστών εδώ.
|
